Mensen die mij kennen weten dat ik graag de diepte in ga. Over koetjes en kalfjes praten kan ik best even, maar ik ben meer geïnteresseerd in wat er echt is. Het is niet voor niets dat ik in mijn werk eigenlijk gespecialiseerd ben in luisteren, écht luisteren naar het hele verhaal. Vaak hoor ik terug van mensen dat ze het fijn vonden om een keer gewoon alles te kunnen vertellen aan iemand die echt luistert, en dat het zo fijn is als ik in hun woordenbrij een rode draad vind en kan vertalen wat ze eigenlijk zelf al zeggen.
Privé werkt het bij mij ook wel zo. Echte verbindingen die ik aanga gaan vaak over de diepte, over het echt zien van elkaar en helemaal mogen zijn bij elkaar. Onvoorwaardelijk. Soms juist door niets te hoeven zeggen. Door elkaar ruimte te geven. Door elkaar te spiegelen en de ander zijn eigen koers te laten varen. Dat vind je niet zomaar met iedereen. Maar het zijn wel de mooiste relaties die je kunt hebben.
Maar mijn karakter kent ook zijn valkuilen. Als ik rustig vaar en even niet zo hard hoef te werken op mijn koers, zie ik anderen die struggelen. En ik zeg dan gerust ‘haak maar even aan’. Want ik help graag. Dat kan voor mij ook brandstof zijn. Een ander helpen wanneer ik overcapaciteit heb, geeft mij een gevoel van nuttig zijn. Dat ik doe wat ik hier te doen heb. En dat doe ik met liefde. Maar je moet beide weten dat jouw koers niet die van de ander is. Dat je elkaar ook weer los moet laten om ieder voor zich je eigen koers weer verder te gaan. Dat je erop vertrouwt dat de ander ook leert om zijn eigen anker te vinden.
In mijn werk in de jeugdzorg lukte dat loslaten niet altijd even goed. Er haakten bootjes aan, er gingen er ook weer weg, maar sommigen bleven hangen. Door de werkdruk werden er meer bootjes vastgehaakt dan ik eigenlijk zelf aankon. Ik kon nooit genoeg geven aan alle bootjes, en ik kon ze ook niet allemaal meetrekken. Er kwamen er meer bij dan dat ik weer los kon laten. Daarom heb ik een aantal jaar geleden mijn anker uit moeten gooien. Ik heb alles stil moeten leggen, los moeten laten en langer dan ik zelf wilde rondgedobberd op dezelfde plek. Het heeft me ontzettend veel geleerd. Ik heb hard gewerkt om mijn eigen koers weer te vinden. Maar juist ook geleerd om even niets te doen. Ballast aangekeken, en deze geïntegreerd of overboord gegooid. Geleerd, gevallen, weer aan boord geklommen, en geleerd om soms aan te durven haken bij anderen. Ik kreeg van een hele lieve vriendin in die tijd een doosje. Daarop stond: ‘ik waai met de wind, tot ik zoek wat ik vind’. Dat dus ongeveer.
Ik vond andere bootjes, sommige die ook even stil lagen, en anderen die mij ook leerden dat ik even aan mocht haken bij hen als het lastig was. Dat ik niet alleen maar hoef te geven maar ook mag ontvangen. Dat ik soms ook mijn anker uit mag gooien omdat ik daar zelf behoefte aan heb. En dat de bootjes van echte vrienden hun eigen koers varen en dat je elkaar zomaar weer ergens tegen kan komen omdat zij toevallig dezelfde kant op gaan, of omdat je elkaar op kunt zoeken.
En ik ben best trots op mijn bootje😊. Hoezeer ik zelf soms ook wankel, ik vaar wel door…..of ik blijf juist even dobberen in het niets, terwijl ik erop vertrouw dat ik mijn eigen koers wel weer zal vinden.
‘Ik waai met de wind, tot ik zoek wat ik vind’
En dat wat ik hier kom doen, dat doe ik ook. Maar meer op mijn manier en met duidelijkere grenzen voor mezelf. Ik hou ervan om een stukje met iemand mee te varen. Om soms mijn anker even uit te gooien om bij iemand stil te liggen. Om soms iemand te laten aanhaken, en dan met liefde weer los te laten. En de mensen die er voor mij zijn varen mee. Soms dichterbij, soms loopt hun koers even een andere kant op. Maar het is onvoorwaardelijk, als we elkaar opzoeken of tegenkomen is het goed. Is het fijn. En dan gaan we weer verder. Ieder zijn eigen koers.
En dan zijn er ook nog die twee kleine bootjes, die steeds groter worden en ook steeds meer hun eigen weg aan het zoeken zijn. Ik heb ze lang heel dichtbij me mogen houden, en steeds meer voel ik dat ook zij hun eigen koers hebben te varen. En juist ook voor hen is het zo belangrijk dat ik goed voor mijn eigen bootje blijf zorgen. Dat ik wel vaar, zodat ook zij welvarend kunnen zijn. Maar voor hen houd ik altijd een plekje vrij, zodat zij altijd even aan kunnen haken als ze het nodig hebben.
💖
Reactie plaatsen
Reacties